Sort of homecoming

Het gaat me steeds gemakkelijker af, dat thuiskomen. Je landt, deze keer helaas zonder ontvangstcomité, en na 4 weken zit je dan zomaar weer in de trein naar Zuid-WTC. Je komt uit de tunnel en dat gevoel… je ziet weer volle snelwegen, een waterig zonnetje en het Amsterdamse Bos. Je stapt uit, deze keer koos ik voor de bus. Gelukkig ik vind mijn strippenkaart nog ergens en stempel af. Zo vertrouwd. En dan zie ik opeens gebouwen die af zijn, zoals de prachtige strakke appartementen bij het Olympisch Kwartier, wow. Of vlak bij mij het gloednieuwe fietspad. Hee, dat is nu leuk. Ik wandel met mijn koffer in mijn straat en snuif de zomer op. Bomen met hun volle bladerdak. Dat zag ik niet eerder dit jaar. Alsof ie op me gewacht heeft, staat mijn buurman in de deurpost. “hee, jij was toch weg?”. Ja inderdaad, wel 4 weken. Naar Madagascar. Voor mijn werk. “Had je mij niet even mee kunnen nemen? Als drager of zo? dat heb je toch nodig in die landen. Nou, zeg ik, die hebben ze daar al genoeg. Helaas. Maar wellicht een keer als personal assistant… ik zal er over denken volgende keer, voeg ik toe. Hij lacht. We praten even maar eigenlijk verlang ik naar mijn bank om even te gaan zitten. Eindelijk aangekomen, zie ik een hoop post, kranten. Ik besluit het in etappes op te delen. De etappe post uitzoeken verschuif ik naar later. Na de belangrijkste spullen uit te hebben gepakt, pak ik wat kleren en spullen en vertrek binnen een uur weer op mijn vouwfiets. Alsof ik nooit weg was.
(nagekomen: de volgende avond, als ik weer thuis ben, klopt mijn buurvrouw aan. Heb je het gezien, vraagt ze. Kijk eens naar buiten. Jee, dat had ik nog niet gedaan, nee. Ik merk tot mijn schrik wat ze bedoelt. De boom! De boom, die prachtige treurwilg, is weg. Geamputeerd! Gekortwiekt! Alsof het een knotwilg betreft. Alleen een stomp staat er nog. Een zielig verticaal geval. Herkenbaar aan wat er ooit heeft aangezeten. mmm… eens even een hartig woordje met onze nieuwe onderbuurman voeren. Wat een binnenkomer zeg. Welkom in de buurt…en onze groene illusie is aan diggelen. Voortaan kan ik mijn overburen weer volop bekijken. snik. Er is dus wel wat veranderd in mijn 4 weken afwezigheid.)