Eindejaarsblues

Het is weer die tijd van het jaar. Kerst achter de rug, dat speciale moment na de nacht of ochtendmis, dat samenzijn met familie, die bijzondere kerstprogramma’s, dat even niks hoeven, lekker wandelen, lekker eten… en dit jaar maar weinig stress, want alleen een lunch hier, voor de rest mocht ik op kerstavond me laten verwennen met de kookkunsten van mijn broer. Ook geen kado’s, want daar doen we niet aan met kerst, het is al veel te commercieel allemaal. En genieten van de lichtjes binnen en buiten (al had buiten wel heel wat voeten in de aarde). En als klap op de vuurpijl een bijzonder geslaagde eerste kerstmaaltijd bij Sant’Egidio in Utrecht, met meer dan 20 mensen te gast in de zaal naast de kerk, met alleen maar blije mensen die anders waarschijnlijk of alleen thuis of op straat kerst hadden moeten vieren. Dus blij thuis op de bank nu… maar wel mis ik nu al weer die speciale momenten. De gewone laatste dagen van het jaar breken weer aan. Aftellen tot 31 December. Terugblikken op het voorbije jaar. Je probeert je de gebeurtenissen te herinneren. Het wereldnieuws. Oekraine, Gaza, Syrie, Soedan… al die grote nieuwslijnen, meestal verschrikkelijk. Wel met sommige lichtpuntjes, zoals het staakt het vuren dat redelijk standhoudt in Gaza. Maar ook de omliggende problematiek met polarisatie rond dit conflict, denk aan Douwe Bob affaire, de aanslag in Sydney, de rel rond het concertgebouw en de cantor. Erg lelijk allemaal. De verkiezingen natuurlijk, die gaat komend jaar ook zeker flink beïnvloeden met de vorming van het nieuwe kabinet (Dat er dus niet voor kerst kwam). Trump die maar doordendert met al zijn schendingen van recht en ethos. Bizar, hoe hij daarmee weg komt steeds, al komen er scheuren in het bastion. Hopelijk wordt hij flink afgestraft komend jaar in de verkiezingen. Niet met geweld natuurlijk, Charlie Kirk was er al éen teveel. Woorden moet je met woorden bestrijden, nooit met geweld. Maar de honderdduizenden die hij uitzette, onder erbarmelijke omstandigheden, de schaamteloze inzet op eigen belang met Groenland, Venezuela, de vorstelijke behandeling van Poetin in Alaska. En de Navo top… hoe men met geslijm hem goed probeert te stemmen en ons hier 5% norm voor defensieuitgaven aan heeft gesmeerd. Ten koste van zorg, onderwijs… zo beïnvloed ook Trump en Poetin hier ons leven. Daar krijg je ook de blues van… waar is die tijd dat internationaal recht, waardigheid en goede manieren er nog toe deden. Het recht van de ‘bully’ lijkt te zegevieren. Denk aan die walgelijke DOGE in Amerika, die vele mensen beschadigde maar uiteindelijk nauwelijks structurele bezuinigingen opleverde. Wel veel aidsdoden extra, door het bruusk stopzetten van hulp in Afrika. Niet dat dat niet minder kon, maar zo plotseling was immoreel en onverantwoordelijk. Maar men komt ermee weg. Want: de macht hebben ze. Dus doen ze het gewoon. Omdat het kan. Tja. Dat is echt anders dan vroeger. Daarom : de blues. Eigen volk eerst. Dat is een trend die blijvend is vrees ik. Ook hier, alleen denk ik dat het bij ons net een tand minder zal zijn, gelukkig. Maar als straks Le Pen, of AfD aan de macht is, lijkt het gedaan met de invloed van de EU op het wereldtoneel en gaan we terug naar de eigenbelangen van de naties. Wat de andere polen weer in de kaart zal spelen, zoals China, Rusland en de VS. Zucht. En zoveel ander naar nieuws, de affaire Borsato, het meisje in Vlaardingen, de vele explosies, auto’s die op mensen inreden…overlijden van George Kooymans, de paus, Gerard Cox… en meer. Dan maar liever het andere betere nieuws. GTST dat 25 jaar bestond dit jaar, eindelijk een gouden medaille bij het kogelstoten, een goede opvolger van paus Franciscus (wel jammer dat de laatste ons heeft verlaten), het record van het Glazen Huis (ik was een dagje erbij, en doneerde geld voor een verzoekje, al weet ik weer niet of mijn plaat is gedraaid). En mijn persoonlijke hoogtepunten: de show met Traffic Jam, het bedwingen van de Ortler en de halve marathon van Amsterdam, na de Dam tot Damloop… al heeft dat laatste mij inmiddels 2 maanden blessureleed opgeleverd met weinig zicht op snelle verbetering. Toch was dat het waard… denk ik. We moeten door, ook al zal ik mijn sportieve ambities waarschijnlijk moeten terugschroeven. Maar dat zien we dan wel weer. Eerst werken aan herstel en genieten van oliebollen en champagne. Toch maar het positief inzien. Er komt weer een druk jaar aan op het werk, thuis, familie (de leeftijd gaat tellen immers bij de vorige generatie die nog leeft). Daar hoop ik op alle vlakken het beste voor. Dus nog even tijd voor de blues, en dan weer met frisse blik en moed het nieuwe jaar in.