Blues

Vandaag naar een oude kennis geweest… een bijzondere. Zuster van Berkum kennen we nog uit Amsterdam, de tijd dat de zusters Augustinessen nog de rosse buurt rond de Warmoesstraat verblijdden met hun goede werk. Graag gezien en onmiskenbaar vele decennia, altijd klaarstaand voor vrouwen die al dan niet met kind nergens anders terechtkonden, de daklozen die om een broodje en koffie verlegen zaten, of de hoertjes en toeristen die een verdiepend gesprek wilden. En je kon er tot rust komen in de kapel in dat grote klooster. Maar tijden veranderen. Nu zit er een Dirk van den Broek, de zusters zijn ouder geworden en hebben zich teruggetrokken in de Waterstraat te Utrecht. De andere huizen zijn opgeheven. Zo gaat het in een seculariserend land… maar ook in Utrecht zijn ze onvermoeibaar baken van rust in de drukke stad en leggen ze bezoeken af aan eenzame bejaarden en armen… al zijn de overgebleven zusters onderhand ook bejaard. Maar altijd even aardig en warmhartig. En zuster van Berkum is in een verpleeghuis, ze is licht aan het dementeren en kan niet meer in het klooster wonen zonder verpleging. Maar zij is nog altijd zeer spraakzaam, en lijkt qua uiterlijk niet ouder te worden (93!) en is altijd even hartelijk. Een lichtend voorbeeld voor ons.

Dat licht is wel nodig in deze tijden. Ik heb de blues… na overlijden van mijn vader is het potverdorie niet makkelijk. Natuurlijk heb je steun van zus en broer, familie en vrieden, je merkt dat je leeftijdgenoten het ook al hebben meegemaakt of meevoelen omdat ze ook oude ouders hebben. Maar verder moet je het zelf verwerken. De dag die ooit zou komen, is geweest en niet terug te draaien. Vooral als je iets ziet waar je met je vader een keer was, komen de herinneringen terug. Of bij de dodenherdenking komt iets op als: heb je het wel genoeg gehad over de oorlog met hem? Hadden we niet een keer naar Westerbork moeten gaan samen? Maar al snel ga je aan hem denken en dat hij er nog steeds is, in het hiernamaals. Dat troost. Maar deze momenten komen terug. Morgen is het moederdag, straks vaderdag….tja. La vie sans. Je moet er doorheen. De wond blijft, het heelt maar nooit helemaal.

Van iets andere orde, maar evenmin bijdragend tot de feestvreugde, is de uitschakeling van Ajax in de Champions league tegen Tottenham. De laatste minuut ook nog. Erger kan haast niet. Ik stortte ter aarde toen de 2-3 werd gescoord. Zo sneu… Wel enerverende avond gehad… al had het iets minder spannend gemogen. Zo werd de belangrijkste bijzaak op aarde toch even een hoofdzaak. Was er de volgende dag best ziek van. Maar als ze maar kampioen worden. Zo valt er weer wat te genieten. En als Tom Dumoulin nou ook even het roze naar Milaan brengt, dan kan er ook een lach op mijn gezicht komen. En wie weet sta ik straks ook te hijgen na een mooie klim… en die draag ik dan op aan je weet wel wie.