Anderhalve meter

Was het minister Wiebes die de term voor het eerst muntte? Anderhalve meter economie. Naar de afstand die we minimaal in acht moeten nemen tussen elkaar. En dat zal zich doen voelen in alle geledingen van de maatschappij, dus ook de economie. Hoorde een cafehouder in Den Haag die zijn hele cafe aan het slopen was, om het opnieuw in te richten om mensen hiertoe te bewegen. Dus veel kleine statafels, 1,5 m of meer van elkaar. En winkels met speciale regels voor tijdens het winkelen. De tijd die gaat komen, post corona zal een tijd van aangepaste regels en gebruiken worden. En natuurlijk meer thuiswerken. Misschien het enige voordeel van dit soort crises, je gaat noodgedwongen wennen aan nieuwe wijzen van doen, wat straks makkelijker wordt gedaan. Minder files, minder vliegen, minder luchtvervuiling en dat soort dingen: voliá. Maar ook zijn we ons nu bewust van onze kwetsbaarheid. Een rotvirusje en hele samenleving ligt plat. Het zal nog wel een jaar duren voordat we wellicht elkaar weer handen gaan geven, zo zegt men. Dus waarlijk een markeringspunt, deze tijd. Maar nu is het heel erg, bijna 2000 doden al in Nederland en ontelbaren meer in Spanje, Italie en VS. Enig lichtpunt is dat Wuhan vandaag voor het eerst weer ‘open’ is, na 76 dagen absolute lockdown. Ik verbaas me nog steeds dat desondanks dit kon uitgroeien tot de pandemie van nu. Waarschijnlijk omdat de Chinese autoriteiten het te lang verzwegen en velen nog konden reizen. Zo ging het als een lopend vuurtje. Ook al meer dan 10.000 besmettingen in Afrika. Leven compleet ontwricht. Traumatisch voor velen. De psychologen gaan goede zaken doen. Al is het voor de meerderheid vooral vervelend, als je niet ziek bent of nabestaande. Alles dicht, geen bios, debat of partijtje. Maar moet zeggen, thuiswerken is toch wel fijn. Geen reizen, even lekker in de pauze tv kijken, belletje doen. Lekker ergeren aan de dalende beurskoersen… en wintertenen die ik heb opgedaan na een koude fietstocht. Heel anders dan nu, geweldig en stralend weer. Maar kan niks doen met die poot van me. Balen. Dat ik de keuze heb is al heel wat. Intelligente lockdown, dat is toch wel fijn in ons landje. En de gelegenheid iets goed te doen, gisteren bellen met de Makroon, vandaag met Kastanjehof, Piet en Paul. Voor hen is het nog sneuer, zij mogen echt niks, gevangen in hun eigen kamer. Draaiorgel en zangeres op de binnenplaats toveren nog wel een glimlach op hun gelaat. Dat zijn de mooie pareltjes van de crisis… niemand mag alleen worden gelaten! Moge dat de blijvende vrucht zijn van deze tijd. Lijden in de goede week, maar de hoop en vreugde van Pasen. Niet in de kerk, maar wel in ons hart, van mens tot mens…