Avondklok
Het is dan eindelijk zover. We hebben een avondklok. Niet voor aan de wand, maar echt, buiten. Voor negen uur naar binnen. Gisteren haastte ik me met de auto naar huis. Maar wat was het nog druk op de weg en op straat. Maar daarna werd het stil op straat. Mensen op het journaal verwijzen naar de Tweede Wereldoorlog. Tja, overdrijven is ook een vak. Die was wel even wat strenger en toen heette het ‘spertijd’. Toch andere koek. Maar beiden zijn niet leuk, want van boven opgelegd en een inbreuk op onze vrijheid. Maar goed, het moet.
Ik ben geen wappie die de noodzaak ontkent, maar kritisch moeten we wel blijven. Waarom heeft het zover moeten komen? En als het nu zou helpen. Je zult zien dat het op 9 februari toch nog even verlengd wordt. Voor de zekerheid. Want de ic’s kunnen het anders niet aan. En die Britse variant zit ons op de hielen. Maar is het wel zo erg daarmee? Is die werkelijk zoveel besmettelijker? Ik zou het niet weten. Misschien is de piek in het VK wel gewoon veroorzaakt doordat mensen met Kerst opeengepakt aan de dis zaten? Wie weet. Maar natuurlijk is dat ook een reden om de boel nog eens lekker dicht te gooien, dan zijn we er hopelijk snel vanaf. Ik snak toch weer naar lekker weg te gaan, op avontuur, de wijde wereld in. Al moet ik zeggen hoeveel meer ik ons mooie land zelf ben gaan waarderen. Gisteren met een groep wezen wandelen rond Wolfheze. Van bos naar rivierenlandschap rond Oosterbeek, naar park Mariendaal met de fameuze Bedstee-beukenhaag. Echt een belevenis en lekker op tijd weer terug, voor een galette du roi bij mijn broer. Dat was toch weer een lichtpuntje. Net als de dagen die weer lengen. Er is hoop aan de einder. En zoveel moois nog om van te genieten. Laten we ons daaraan vasthouden. En aan Biden…en aan Amanda Gorman. Wat deed zij het mooi tijdens zijn inauguratie (nummer 1 nu op Amazon). Sprankjes van hoop in voorbije bange dagen.