IJsvrij

Het leek iets van vervlogen tijden, mijn eigen schooltijd om precies te zijn: we kregen toen wel eens ‘ijsvrij’. Ik zei het pas nog tegen een vriendin in het onderwijs. Het was die dag van de sneeuwstorm, code rood en bittere kou. De dag erna zouden de kinderen eindelijk weer voor het eerst naar school mogen, sinds de laatste lockdown. “En net nu ze ijsvrij hadden kunnen krijgen”, zei ik grappend tegen haar. Maar het werd serieus: de kinderen kregen het! En dat in tijden van klimaatverandering. Gelukkig verandert niet dat we af en toe toch mogen genieten van ijspret. Dat mogen ze ons niet afpakken. Al helemaal in deze pandemische tijden waarin een verzetje essentieel mag heten. Daarom was het afgelopen week een verademing: ijsvloeren in heel Nederland, winterzonnetje, mooie beelden op alle social media: koning Winter verdrong dat nare coronaspook. Voor even was jong en oud zorgeloos aan het glijden. Óf harken, want het gros was het een beetje verleerd na zo lang geen echte winter. Net als ik, maar het gevoel, dat wás er weer. Magisch. Weet niet wat het is. Of het nu Het Zwet in Jisp was, de Bosbaan of de Poel, die beweging, links, rechts en vooruit, dat is verslavend. Ik was trots op mezelf, na drie jaar kon ik het nog. Een toetje, een kers op de taart. Na verder vooral een kwakkelwinter konden we deze opsteker goed gebruiken.

Maar nu weer de harde waarheid van avondklokken en lockdowns, tijden van vervelende berichten over de geestelijke nood en frustratie.
Al leek de avondklok eraan voor de moeite, door juridisch geblunder van het kabinet, wat een vertoning. We moeten even het hoger beroep afwachten maar ook al gaat de avondklok bij het vuilnis, de rest lijkt toch allemaal nog tot zeker in maart te duren. Word het door de Engelse variant nog eens maanden van beperking, opoffering en schraalheid? Laat nu ook net de vastentijd zijn begonnen voor de katholieken. Een parallel dringt zich op. Het is namelijk alsof we collectief al maanden aan het vasten zijn. Verstoken van vertier, genot, ontmoeting. Al is het in het geval van de corona-lockdowns gedwongen. Toch biedt dit ook tijd om eens goed na te denken over wat nu echt belangrijk is in het leven. Met af en toe een verzetje, zoals voetbal op tv of plezier op het ijs. En dat is net als de vastentijd, waar je minder eet, minder tv kijkt en meer bidt. Even goed tot inkeer komen. Maar de katholieken zouden katholieken niet zijn als ze een escape hebben ingebouwd op de zondagen, waar je weer even ‘los’ mag gaan. Zo houden we het vol. Maar uiteindelijk leidt deze tijd van consuminderen en inkeer tot grote voldoening en viering van dat mooie feest van Pasen. Laat ook de gedwongen corona-rust uiteindelijk leiden tot iets goeds, dat we mogen behouden in aanloop naar een terugkeer naar de door ons allen zo begeerde vrijheid. Mogen we die straks vieren in blijdschap (en verstand…).