Nieuw elan
Gelukkig nieuwjaar, na zdravi, proost! Dat wensten we elkaar in Tsjechië. Voor het eerst in twintig jaar, sinds die gedenkwaardige eeuwwisseling in de Sinaï woestijn, maakte ik weer eens een reis tijdens de jaarwisseling. Toen met dansende arabieren en een blikje Heineken in de hand, nu met halve liters Urquell pilsner aan tafel met feesthoedjes op. En zowaar wat vuurwerk, al duurde dat maar kort. Maar het was heel niet slecht, en dat in coronatijd.
Terwijl men in Nederland zucht onder de Omikron-variant met 20K+ besmettingen per dag, een rigoreuze lockdown sinds 18 december en maximaal vier mensen die je mocht uitnodigen, zaten we hier op 31 december met zijn onze hele groep aan twee grote tafels, zonder mondkapjesgedoe (wel allemaal ingeënt/geboosterd en/of negatief getest he!), terwijl daarnaast in de eetzaal ook nog wat families met kinderen zaten af te tellen. Met Nederlandse smartlappen op de speaker. En na een toost met Boheemse sekt, was het ineens 2022. Een nieuw jaar brak aan op het glooiende karakteristieke Tsjechische platteland, met uitzicht op het Reuzengebergte. Een plek waar je niet snel komt, maar gezien het beperkte reisaanbod in Europa, bleek het een van de weinige opties om toch nog georganiseerd er even tussenuit te gaan.
Het viel niet tegen. Het hotel was behoorlijk, gerund door een sympathiek Nederlands stel en omgeven door beboste heuvels die in het fin de siécle het domein waren voor deftige dames uit Praag en omstreken die hier kwamen voor de schone lucht. Talrijke beelden en vervallen hotels in de omgeving zijn de stille getuigen van de voornaamheid. Dit hotel werd gered van de sloop en gaat ondanks de corona-ellende moedig door. De omgeving mag er zijn en elke dag werden we vergast op lekkere wandelingen, de éen wat mooier dan de ander maar de moeite waard. Vooral die van Pecka terug naar het hotel over de Zvicina was prachtig, misschien wel meer door het barre weer. Maar het sneeuwwandelen rond Spindleruv Mlyn (Tsjechisch voor “de molen van Spindler”, ja vroeger was dit Sudetenland, Duits dus) was de echte voltreffer. Met acht dames gingen Sander en ik op pad, en een plezier dat we hadden. Vanaf de taxi, via de apfelstrudel en de VVV, met de bus naar de Spinderuv Bouda op 1200m, naar de grens met Polen. En het werd een geweldige dag, waarin alles klopte. Van een dik pak sneeuw, prachtig uitzicht tot ver in Polen, tot en met een bord dampende goulash met knödel en bier in het bergrestaurant en de witte vergezichten op de omliggende bergen. En zelfs op het eind een doorbrekend zonnetje. De fles zelfgestookte schnaps die de chauffeurs ons na thuiskomst in het hotel kado deden was een onverwachte en toch wel hilarische afsluiter. Wie verzint dat nou… het geeft een onmiskenbare charme aan dit eerlijke, pure platteland.
Zo voel je je toch wel even helemaal eruit, ver van ons kikkerlandje. Het nieuws druppelde soms binnen. De scholen gaan na de kerstvakantie toch open, geen nieuwe lockdown. De rest moet nog wel even wachten tot 14 januari, al is de kans groot dat-ie wordt verlengd. Ook kregen we mee dat het formeren tot een goed eind werd gebracht. Een nieuw jaar met nieuw elan in kabinet Rutte-4. Het kan allemaal in Nederland. Morgen staan ze op het bordes. Minus Kaag, want die heeft corona. Ik moet nog zien hoe dat nieuwe elan vorm krijgt. Nieuwe namen betekent nog niet dat het compleet anders of beter zal gaan. Zeker niet met dezelfde stuurman, die veruit de meest ervaren in het gezelschap is en die grote invloed zal blijven houden, waar nieuwelingen zich toch eerst aan optrekken. Maar goed, we moeten maar blij zijn dat er in elk geval een nieuw kabinet is, want het kon zo niet langer. In ieder geval op coronagebied nieuw elan, met Ernst Kuipers. We wensen hem veel wijsheid en een dikke huid toe. Moge 2022 niet alleen het jaar zijn van nieuw elan maar vooral van eerlijkheid en verbinding. In Tsjechië begon het in ieder geval goed voor ons.