Boerenalarm
Gisteren was het de dag in het jaar, dat we als wereld evenveel grondstoffen hebben verbruikt als de aarde in éen jaar in totaal kan produceren. Vanaf nu teren we dus in. Vraag me niet hoe het precies wordt berekend, maar het signaal is duidelijk: deze datum komt steeds eerder in het jaar, wat betekent dat we met zijn allen steeds meer beslag leggen op onze kostbare hulpbronnen.
Dat strookt natuurlijk niet met het streven naar duurzaamheid. Een grote opdracht voor ons allen dit tij te doen keren en wél naar die duurzaamheid te streven. Alarm dus. Maar maakt een alarm indruk als het elk jaar luidt? ja, ja we weten het nu wel. Keep calm and carry on. Ja ja… net als elke maand het buitenalarm luidt, we merken het niet eens meer. Tot het echt menens is. En dan hebben we het niet eens over het tekort dat dreigt door de oorlog in Oekraine. We zijn niet oliedom maar ook gasdom. Zó afhankelijk zijn we in al die jaren geworden van Rusland dat we mogelijk een koude winter tegemoet gaan. Alsof de politici het niet serieus nemen, zo weinig wordt hier over gepraat. Duitsland is vandaag gestopt met import van kolen uit Rusland, en moet naarstig op zoek naar andere voorraden. Geen wonde dat de prijzen omhoog schieten. De oorlog raakt ons even hard als in Rusland en Oekraine zelf. Ecis onomisch dan vooral. Alarm, wat harder. Het enige voordeel is dat het de energietransformatie eindelijk op stoom brengt. Maar of dat structureel is , is maar de vraag. Wie ook alarm luidt zijn de boeren. Maar daar is het eerder omgekeerd: alarm dat het oude vertrouwde gaat veranderen. Ze willen niet, op zich begrijpelijk, want hun broodwinning. Maar dit alarm gaat in tegen het alarm voor de natuur. Stikstof verstikt de soortenrijkdom. Boeren op zo een klein stuk land moet in verhouding staan tot deze natuur, die ook kostbaar is, alleen is dat voor de andere burgers. Wat een enorm dilemma. Waar ligt het evenwicht? Laat niet éen partij dit bepalen alsjeblieft. Boeren moeten blijven, maar het moet gewoon minder dan nu. Grenzen aan de groei… waar hebben we dat eerder gehoord. Maar grenzen doen pijn. Dat zien we duidelijk in deze tijd… bijvoorbeeld ook in de Alpen waar ik een paar weken mocht vertoeven. De gletsjers gaan steeds sneller terug in volume. Over twintig jaar zijn ze verdwenen voor een groot deel als het zo doorgaat. Schrikken! Niet door de boeren trouwens daar, dat zijn zonder uitzondering ambachtelijke agariërs die met liefde voor natuur kleinschalig en vooral bio produceren. Dat laat zien dat boeren echt nodig zijn, ook om die almen zo mooi gemaaid en verzorgd te laten worden. Dat willen wij toeristen immers… laat dat ook de richting zijn van onze boeren dan. In harmonie tussen mens en natuur. Hallelujah!