Ravijn

Mijn hart brak gisteren. De veelbelovende wielrenner Gino Mäder reed in een ravijn tijdens de ronde van Zwitersland en moest worden gereanimeerd. Helaas is deze val hem gisteren fataal geworden. Wat een drama. Wat een goede vent met hart voor mens en milieu, zo bleek uit de necrologie. En wat een wrede sport is het toch, dat wielrennen. Wie legt nu de finish net aan de voet van de afdaling? Maar spektakel verzekerd. Wrang. Net als die drie bergbeklimmers die omkwamen vorige maand ook in Zwitserland. Een veelbelovende Nederlandse uit Almelo vond de dood. En ik zou naar diezelfde bergen gaan volgende week. En alsof de duvel ermee speelt, krijg ik een knieblessure. De tocht moest ik afzeggen… misschien wel een teken aan de wand en ben ik behoed voor onheil? Ach, zo bijgelovig ben ik niet maar soms gebeuren dingen voor een reden. Maar waarom worden deze mensen herdacht in liefde, en komen er op hetzelfde moment honderden mensen om nabij Griekenland toen hun boot vol vluchgtelingen uit Afrika kapzeisde en maar een klein deel gered kon worden? Naamloos vonden zij hun einde. Maar even waardevolle mensen in de ogen van hun moeder, broer, zwager, vriend. En toch, niemand zal ze kennen. Gino Mäder wel. Wat is dat toch merkwaardig. Alleen God kent ze allemaal. Zo is de ongelijkheid in de wereld, bij leven maar ook bij dood. Sommigen denken dat de hele wereld in de afgrond stort. dichtbij huis, ons land zou naar de kloten gaan met die Rutte en zelfingenomen elite, die niks liever wil dan ons onderwerpen. Alsof ze daartoe capabel zijn, not… maar goed, met het toeslagenschandaal, Groningen en de algehele afstand die gaapt tussen volk en regering zijn er toch heel wat mensen die denken dat we afglijden naar de afgrond. Maar ook in de wereld gaat het niet al te best. Met de al anderhalf jaar durende oorlog in Oekraïne zou je het wel denken. Welke helden sneuvelen daar? En het einde is niet in zicht. Kwam er daar maar een dokter om te reanimeren. Of zijn wij dat als Westen met onze wapenleveranties? Houden we de patient in leven of laten we hem nodeloos lijden, en is ze op weg naar het einde? Het is toch te hopen het eerste, zodat Oekraïne ontsnapt aan het ravijn. Net als onze opwarmende aarde en al die andere rampen die ons worden voorspeld. Moge het net zo gaan als dat dorpje in Zwitserland, dat dreigde te worden overspoeld door een steenlawine, alle bewoners moesten weg. En laat gisteren nou de lawine precies tot aan het eerste gebouw zijn gekomen… net niet geraakt. Het dorp is gered. Daar kwam geen dokter aan te pas. Maar zonder geluk vaart niemand wel. Er is nog hoop voor de wereld….