Rust, ruimte en zweet

De schoonheid van het hardlopen, bekeken vanuit filosofisch perspectief. Een mooi onderwerp onlangs in de VU Connected-gesprekscyclus met Ad Verbrugge. De 25e keer alweer, en dit keer interviewde professor Verbrugge Abdelkader Benali over diens nieuwe boek. Een heerlijk luchtige en toch diepzinnige sessie was ons deel. Want hardlopen lijkt dan individueel en wat saai, voor deze Marokkaan van geboorte is het een passie (hij loopt heel snel de marathon). Voor hem is het een moment waarop hij zich helemaal leeg maakt en vervolgens briljante invallen en nieuwe energie krijgt. Dat je terugtrekken in jezelf is dus nodig om de opgedane gedachten vervolgens weer terug te geven. In de vorm van boek, tv uitzending of interview. Best zinnig dus, dat hardlopen, zeker voor een filosoof of schrijver als Benali. Ook al rekent dat soms op onbegrip. Maar het is ook logisch: Net als de vroege holbewoner die na de zoveelste uitbrander dat-ie weer het verkeerde had meegebracht spontaan even moest rennen en de omgeving moest verkennen, moeten mannen dat nu nog. Vrouwen ook hoor, maar dat heeft weer een andere functie. Wat het ook doet, is je verplaatsen uit je eigen omgeving door naar een (hopelijk mooie, groene) andere omgeving te lopen, alvorens weer in je eigen habitat terug te komen. Je komt tijdens het lopen terecht in je eigen state of mind, wat een manier is van jezelf vinden. Daarbij, de loopbeweging is gewoon mooi en bovendien een ware drug als je het lang volhoudt. Dat maakt gelukkig. Mits je geen blessures krijgt je rust nemen is dan ook de kunst. Ook zo herkenbaar in het dagelijks leven.