Instant geluk

Het was warm dit pinksterweekend. Op dagen als deze gaan we massaal in de file staan naar de kust. Om vervolgens met zijn duizenden op een paar stroken zand samen te klitten, smachtend naar de eerste zonnestralen voor de nog witte huid, zonder het water in te gaan omdat dat nog te koud is. Strandcultuur in Nederland. Ik dacht hierover na toen ik ook in de file stond naar Zandvoort. Al had ik andere plannen met de fiets achterin (ok, ik ben een mooi weer fietser, ik geef het toe). Gelukkig liet ik de drukte snel achter me en bevond me in no time op het mooie, golvende fietspad langs de Waterleidingduinen richting Noordwijk. Ik pedaleerde makkelijk terwijl ik mijn tegenliggers zag zwoegen. Ha, wat ben ik toch flitsend snel, dacht ik tevreden. Pas later ontdekkend dat dat zwoegen kwam door de felle tegewind, die mij ook wachtte. Fijn is die onwetendheid soms, want geeft instant geluk. Onderweg besefte ik trouwens wat voor perfect georganiseerd land we leven. Zelfs op de fietspaden staat een doorgetrokken streep in de bochten. Wat een beschaving. De ontdekking van de dag was wel het aangenaam uitdagende mountainbike parcourtje net buiten Noordwijk, dat ik afwerkte zonder iemand tegen te komen. Goed voor de adrenaline. Terwijl ik bij Vogelenzang de schaapjes in de wei zag, kwam ik erachter dat sommigen door de poten buigen om te grazen, en anderen juist recht op de voorpoten blijven staan. En niet alleen de lammetjes he! Dat soort nutteloze dingen ga ik me afvragen als ik wat moe word. Terug in de auto kwam ik bij van deze idylle (mooi woord is dat toch) en reed door de bollenvelden weer terug. Toen ik uitstapte vlakbij mijn huis, onderwijl de barbeque dampen opsnuivend uit het Vondelpark, dacht ik: geweldig dat we een keus hebben. De ene dag gezellig een picknick met rose’tje op een paar vierkante meter in het Vondelpark, de andere dag hieraan ontsnappen. Ok, wel even de file trotseren.