Op een mooie dag in Zuid

Donderdag zat ik in het Concertgebouw te luisteren naar de opera Madame Butterfly, het hartverscheurende verhaal over die Japanse geisha en haar minnaar, officier Pinkerton, die haar verlaat voor een andere dame meer van zijn stand. Voor een niet operaliefhebber vermaakte ik me uitstekend. Passie, drama en bewondering. Kreeg het er warm van, al was dat meer vanwege de zomerse temperatuur. Maar Wat een stem had die sopraan. De aria is bekend, Un bel di vedremo, we zullen elkaar weerzien op een mooie dag… Als de rozen bloeien, en de roodborstjes hun nestje bouwen. Kippenvel. Volgens mij duurde de staande ovatie na afloop duurde zeker 10 minuten. wat een euforie. En dan dat jochie dat het zoontje speelde in zijn matrozenpakje. Schattig. Hij kreeg geen bloemen maar een grote lolly. Na afloop zag ik de bus van Opera zuid klaarstaan, en de sopraan zat voorin. Ze was alleen. Ze keek omhoog en je zag hoe ze straalde, moe maar voldaan. Prachtig gezicht. En de orkestleden liepen naar hun fietsen. Anoniem terwijl ze allemaal een medaille van me mogen krijgen. Maar ja er kan er maar een de ster zijn…bij café Welling zaten we daarna temidden van de trendy oud zuid kids, mid life heren met trui geslagen over hun schouders en grijze statige heren aan de jenever. Heerlijk dat oud zuid gevoel.