Terug in Afrika

Het is altijd even wennen in Afrika: de hitte, de drukte, het stof, de (soms onwelriekende) geuren. Maar als je dat even voor lief neemt besef je al snel hoe mooi het is in dit boeiende continent rond te mogen lopen. Ik ben voor mijn werk bij Oxfam Novib een paar weken in Niamey, de hoofdstad van Niger. En na een hele dag binnen te hebben gezeten bij de workshop “self assessment humanitarian capacities” (ja het hulpwereldje heeft zo zijn eigen jargon), had ik vandaag even zin om een ommetje te maken.
Niamey is gelegen aan de rivier de Niger, wat maakt dat het er relatief groen uitziet. Tegelijkertijd is Niamey een groot dorp als ik de mensen hier mag geloven. En ja, dat kan kloppen. Niet alleen telt het ‘maar’ een half miljoen mensen, het verkeer is ook relatief rustig op de hoofdwegen. Hier ontbreken de krioelende mensenmassa’s en files van ronkende voertuigen die je in zoveel andere Afrikaanse hoofdsteden ziet. Het is verder ruim opgezet. ’s Avonds is een wandeling dan ook niet onaangenaam, vanwege de koelere temperaturen, maar vooral omdat je zoveel om je heen ziet. Kleurige geklede madammekes, biddende moslims, uit elkaar vallende volgepakte busjes, blinkende jeeps van de bovenlaag naast geitenhoeders langs de weg. Helaas ook stinkende vuilnis hier en daar en bedelende vrouwen met kinderen. Toch is het te doen. In het centrum althans. Daarbuiten is het een stuk naargeestiger en uitzichtlozer. Niger, landlocked en grotendeels droge woestijn, staat niet voor niets op bijna de laatste plaats in de UN human development inde. Het land wordt daarbij ook nog eens geteisterd door abnormale droogte, overstromingen en tegenwoordig ook nog een toestroom van vluchtelingen uit Mali. Daarom zijn wij ook zo nodig hier… (of niet: voer voor discussie).
Anyway, morgen vervolg ik de workshop, de weken daarna zal ik vooral de staf in het kantoor trainen en adviseren op het vlak van financieel management en rapportages aan donoren voor onze noodhulpprojecten. Jammer is daarbij dat de veiligheidssituatie (islam extremisme) in het land ons expats noopt in de stad te blijven. Partners en projecten zelf bezoeken op het platteland zit er voor mij dus niet in, wat het toch lastig maakt het werk hier goed te kunnen doen. We zullen onze partners maar hierheen roepen met hun boekhouding onder de arm, voor de interviews en controles. Als de berg niet naar Mohammed komt, zal Mohammed naar de berg moeten gaan. Een spreekwoord dat hier wel zo toepasselijk is, met in meerderheid moslims. Gelukkig is het redelijk liberale islam hier, dus een lekker biertje is voorhanden. Erg fijn met deze hitte.