Gone with the wind… in Loosdrecht.
Gone with the wind… in Loosdrecht. Hoewel wind… die was soms ver te zoeken. Maar wat maakt het uit, het werd een heerlijk ontspannen zeiltochtje. Dat doet een mens goed. Soms heb je gewoon even een wind-door-je-haren ervaring nodig. Ook al heb ik niet al te veel haar meer, en had ik een petje op tegen de zon. Maar niet alleen de wind maakt het bijzonder, ook steeds dat vele water om je heen. Daar ga je spontaan van filosofileren. Zo komen de goede gesprekken vanzelf. De radio die aan boord was is zelfs niet aan geweest, een goed teken. By the way, het was trouwens de eerste mei. De dag van Sint Jozef. De dag van de arbeid ook notabene. Maar zoveel arbeid was er nu ook weer niet. Een bekend zeilexpert vertelde ons dat met dit zuchtje wind men niet van echt zeilen kon spreken, dus ok, dat zal wel. Ook wel handig als beginnend zeiler. Maar we moesten niettemin diverse keren afloefen of opvallen… of was het andersom. Grappig toch die verhaspelingen. Net als iemand ooit tegen mij zei: ik ben opgetogen in Maastricht. Kijk dat is nou een glimlach waard.
Goed, Loosdrecht dus. Teamwork. Dat is zeilen ook. De een doet dit, de ander dat. De een legt uit wat scherp aan de wind varen is, of overstag gaan, de ander luistert aandachtig en een derde zit in de zon. Of zorgt voor de lunch. En aan boord moet de een sturen, en de ander loefen, dat werk. Ook al leek het soms spelevaren, het gevoel was er niet minder om. Het gevoel van schuin hangen, de golven doorklievend, het water kletsend tegen de voorsteven, de wind in je haren, ha daar is ie weer. Op weg naar? ja, waar naartoe. Een eiland vol eenden die loeren op ons proviand. Mother nature is calling. Maar ach, is dat doel eigenlijk belangrijk? Nee het gaat dan ook niet om het einddoel, maar om de weg erheen. Je weet wel, het lekker bezig zijn, de zeilen zien bollen, de blik op het windvaantje, een handje opsteken naar de voorbijgaande sloepen en denken: wat zijn jullie saai met je dure boot, zo passief achter het stuur. Nee dan wij! Werken voor die meters! Maar dan op het eind, toch wel handig hoor zo een motor op je boot, zeker als je op het eind alleen peddelend naar huis komt. Tsja, je moet ze wel te vriend houden. Maar gelukkig op het water is iedereen gelijk en je bent er om elkaar te helpen. Zo leer je de mensen kennen. Of in ieder geval de zeilers, een slag apart. Fijn toch. En dan komen we weer terug en helaas… einde verhaal. Boot terug in het hok. Maar geen zorgen : we’ll be back. Hijs de zeilen, licht het anker!
[nggallery id=1]