Uvira

Opnieuw geplaatste blog van 20 augustus 13

Vlak voordat we naar Uvira willen afreizen, een stad op 3 uur ten zuiden van Bukavu, krijgen we bericht dat er die nacht is geschoten door de Mai Mai, milities die al jaren vechten tegen regeringstroepen en anderen die hen dwarszitten. Druk overleg of we onze missie naar de partner kunnen door laten gaan. Het zou immers wel erg slecht uitkomen om dit controlebezoek tot volgende week uit te stellen. We besluiten te gaan maar dan via een omweg langs Burundi. Niet slecht, drie landen in 1 dag, daar we ook al via Rwanda gaan. Het zij zo. Veiligheid voor alles. Onderweg kom ik verbazend makkelijk Congo weer in, dankzij mijn multi entry visum. Een stempeltje is genoeg. Bij de parkeerplaats horen we dat het al sinds vanochtend rustig is op de weg. We kunnen dus toch via de directe route naar Uvira. Gelukkig, dat scheelt een omweg. Langs de weg allerlei borden van NGOs die hier allerlei fantastische dingen doet voor de bevolking. Een Oxfam bord zie ik niet .Misschien maar beter ook want het aantal borden is geen goede graadmeter voor de kwaliteit van de projecten. Onderweg volgeladen auto's, die bijna uitelkaar vallen, maniok en brandhout dragende vrouwen en kinderen (waar zijn de mannen?) en langgerekte dorpjes met rijen vrouwen die zwijgend allemaal hetzelfde verkopen: tomaten, uiten, maismeel en gebakken bananen. Onderweg doen we ons tegoed aan geitenvlees van de grill, bakbananen en foufou.

Dan arriveren we eindelijk in Uvira. Zonder problemen dus. De stad is een eindeloos lint van vervallen huizen, marktkraampjes, met straten die de vele wijken in lopen en krioelend verkeer van auto's, motoren en bakfietsen. Het geeft het geheel een bijzonder kleurrijk aanzien. Het is dan ook een grote stad in de regio, gelegen aan het Tanganyika meer aan de ene kant en hoog oprijzende bergen aan de andere kant, die de stad een zeker dramatisch cachet geven. Onze partner heeft daar, ver boven ons projecten die alleen per motor te bereiken zijn. Wat een onherbergzaam gebied moet dat zijn. De partner bevindt zich aan het meer. Een van de grootste zoetwaterreservoirs ter wereld, hoor ik. Het controlewerk is nuttig, de partner is gewillig ons alles te laten zien. De volgende ochtend maken we het verder af en vertrekken in de middag weer huiswaarts. Gelukkig ook zonder problemen. We krijgen een typisch Afrikaanse lunch met foufou, tilapia en geitenvlees van de barbeque. Daarna kopen we goedkoop ananassen mandarijnen en zakken vol met maniok in. Als we de Rwandese grens overschrijden, ben ik tocht wel een beetje opgelucht dat we het zo goed hebben doorstaan.

Ten slotte komen we weer aan in het inmiddels vertrouwde Bukavu. Een hele ervaring rijker. Dat we net op tijd terug zijn gekomen blijkt uit het bericht dat de volgende dag er op dezelfde route 11 doden zijn gevallen bij beschietingen door diezelfde Mai Mai. En dat er vanwege het geweld door een boze bevolking blokkades in de stad zijn opgeworpen, waardoor er niemand in of uit kan. Uvira is aardig maar gedwongen opgesloten zijn was te veel van het goede geweest. Ja., Congo is een dynamisch landje!