Collecte

Vorige week was het weer zover. De collecteweek van de Nierstichting. Als je eenmaal in hun bestand staat kom je daar niet meer uit en dus werd ik weer gebeld of ik wou lopen. Ach, na vorige keer dacht ik ´waarom niet´. Ik heb wel wat met het doel en ik wil dat mijn buurt niet onthouden. Heel ouderwets weer van deur tot deur in mijn buurtje. "Heeft u nog wat over voor het goede werk? een donornier misschien?" Zoiets. Gelukkig blijkt er nog niet zoveel crisismisére achter de voordeur, want de meesten geven wel. Al is het vooral klinkende munt in plaats van knisperend papier. Beetje crisis is er dus wel. En ook zijn

sommigen niet blij met de hoge salarissen van de heren bestuurders. Nu is de Nierstichting geen gebeten hond maar toch, de spreekwoordelijke één pot nat krijg ik nog wel eens over me heen gestort. Mijn directe buren staan wel hoog in de top10 van gevers. Geheel objectief zijn ze niet. Ze mochten immers later nog eens een kopje suiker nodig hebben. Ook ging ik deze keer eens bij de Albert Heijn staan. Ook best leuk. Mensen begroeten bij binnenkomst, en als ze van de kassa komen, ze weer fijntjes wijzen op mijn bestaan. Grappig hoe sommigen hun best doen je niet te zien (want oogcontact verplicht). Gelukkig levert het nog best wat op. En 's avonds heb ik geen concurrentie van de daklozenkrantverkoper. Ja, het collectewereldje is keihard. Bij het inleveren van de bus blijkt dat ik als tweede ben geeindigd in de meeste opbrengst. Maar liefst 140 euro voor 2 avonden werk. Niet slecht! Kassa voor de nieren!