Goud voor Afghanistan?

Kabul mag dan verweggistan lijken, we zijn hier net zo goed verbonden met de wereld als elders, en dus ook met Sochi aan zee. Zo geniet ik net als menig Hollander van de inmiddels al 22 medailles van onze schaatsers (and counting). En dan te bedenken dat er mensen waren die wilden dat onze regering de Spelen zou boycotten, vanwege de mensenrechtenschendingen. Wedden dat sommigen van hen stiekem toch naar het schaatsen kijken en meejuichen. Ondanks dat ze een punt hebben, sport en politiek moet je niet vermengen. Anders hadden we ook mr. Iqbal gemist. Een verdwaalde langlaufer uit India, uit de categorie Eddy the Eagle. Meeploeteren is belangrijker dan winnen. Alle camera’s waren op hem gericht als laatste in de 15 km langlaufcross. En in de bocht dan nog onderuit gaan ook. Deert hem niet, hij heeft waarschijnlijk de dag van zijn leven. Onder applaus kwam hij toch over de finish op 20 minuten achterstand. Hij heeft natuurlijk niks te zoeken in Sochi als het om topsport gaat, maar vermakelijk is het wel.

Hier in Afghanistan lopen ze niet echt warm voor dit geploeter in sneeuw en ijs. Wel vinden collega's dat er de volgende keer toch echt een Afghaan moet meedoen. Waarom ook niet. Als Zimbabwe al iemand stuurt moet het hier zeker ook kunnen. Ze hebben hier immers ook bergen en sneeuw, zelfs een skipiste. Alleen hebben de Afghanen momenteel wel iets anders aan hun hoofd. De verkiezingen naderen en de campagne is in volle gang. Het is winst dat er levendige debatten zijn op radio en tv, en er echt wat te kiezen valt. Al is het de vraag of mensen durven te gaan stemmen en zo ja, of ze niet onder druk worden gezet, om nog maar te zwijgen van waarschijnlijke stembusfraude. Hoe dan ook, er hangt veel van af voor het land. Overigens zitten wij ook niet stil als Oxfam en proberen we op onze manier invloed uit te oefenen. Zo zijn collega’s bezig om vrouwenrechten, transparantie en goed bestuur op de agenda te zetten. Met enig resultaat: mede door ons lobbywerk is er onlangs voor het eerst een vrouwelijke politiecommissaris benoemd (in de provincie). Pasgeleden waren er Indiase politieagentes op bezoek hier op onze uitnodiging om dit werk verder te bestendigen. Wel goed als je ziet dat we er hier toe doen. Maar verder moeten we zo veel mogelijk alles mijden wat ook maar lijkt op verkiezingsbijeenkomsten. Tegen election day moeten liefst de expats zoveel mogelijk het land uit zijn. Terwijl het eigenlijk een mooi moment zou moeten zijn (want een democratische mijlpaal), is voor en tijdens de verkiezingen de kans op geweld en aanslagen levensgroot. Niet alleen van politieke aard. Ook de ordinaire misdaad neemt toe. Een gemiddelde van 20 moorden per maand in Kabul is toch wel wat gortig. De politiemacht is ernstig overvraagd hier. Veiligheid is dus het belangrijkste thema voor de presidentskandidaten.

Het contrast met mijn kleine wereldje van kantoor en guesthouse is groot. Veel anders zie ik immers niet. Hier ga je dan ook de kleine dingen waarderen. Chauffeurs die me de lokale taal Dari leren. Even naambrood halen bij een van de vele bakkertjes. De huiskat haar portie whiskas geven. Een gezamenlijk ontbijtje met mijn collega’s op vrijdag. En schaatsen volgen op internetradio. Zo komt Jan Splinter door de winter. En nadert de lente met rasse schreden. Moge het een een mooie, Afghaanse lente worden. En goud in 2018….