Goud voor Mongolië
Ni hao
Beste sportvrienden,
Het is zover! Ik sta dit te typen in het HollandHeinekenHouse, het mooiste uithangbord van Nederlandse gezelligheid in Beijing… Zeker ook de plek waar veruit de meeste kroketten worden weggewerkt van heel China, om nog maar te zwijgen van de bekende H.biertjes (die overigens hier ook in een gewoon cafe te krijgen zijn). Ik zal me niet in de hossende massa’ s begeven, vind ik wat minder, maar het is wel verdraaide handig als afspreekpunt, waar je de Telegraaf kunt lezen, en waar je lekker alle sport wedstrijden op groot scherm kunt volgen.
Net vanmiddag aangekomen, na een treinreis van weer eens 30 uur vanuit Ulan Baatar. Ik zit in een net appartement vlakbij het grootste winkelhart van de stad en 15 min lopen van het Plein van de Hemelse Vrede. Samen deel ik het met twee andere Nederlanders, ook via dezelfde organisatie. Ja, geen probleem dus om hier landgenoten te vinden maar alla, is mij om het even. Ik sta nu ook in een oranje shirt, dus ik doe lekker mee.
Over Mongolie gesproken: die wonnen gisteren hun allereerste goud voor een judo’ er deze keer, en dat hebben ze uitbundig gevierd. Spontane feestvreugde in de straten van Ulan Baatar, de hoofdstad, tot laat in de nacht getoeter en vol in de straten. En wat gun ik het ze, want de Mongolen zijn een alleraardigst volk, zo heb ik afgelopen drie dagen ervaren. Ook al is hun taal onmogelijk, een lach verschijnt altijd op hun gezicht. De Chinezen hier zijn ook niet kwaad hoor. Ook daar verschijnt altijd een lach, maar dan met name omdat ze me niet begrijpen als ik de weg vraag. Gelukkig spreekt vooral de jeugd een beetje Engels. En staat op elke hoek van de straat een standje met 10 vrijwilligers om je vraag trachten te beantwoorden. Wat een service. Good day Sir how ale yoe? Nee, ik red me hier wel. En ik kan nu al zeggen: Beijing bekijk je met je mond open van verbazing. Zeker als je weet hoe het hier 10 jaar terug uitzag. Met voortvarendheid (lees: nietsontziende veranderingsdrang) heeft men hier het centrum veranderd in een glimmende massa gebouwen, wegen, parken, en warenhuizen. Heel wat hutongs (oude volkswijken) hebben moeten sneuvelen in het kader van de vooruitgang. Gelukkig is niet alles verdwenen, en zijn er heel wat oudere gebouwen gespaard. Ook is de nieuwbouw soms buitengewoon geslaagd, dat moet ik als objectieve toeschouwer toch zeggen. Ik ga het allemaal rustig doch met gezonde scepcis bekijken (waaronder het museum waar een tentoonstelling is over Tibet… ben benieuwd). Als ik tenminste tijd heb tussen de sport door. Morgen heb ik vrij, maar maandag begint mijn dag als toeschouwer (kijken is belangrijker dan deelnemen :)) pas echt met atletiek en basketbal. Genieten dus. Ik ga nu even een beetje eten, misschien wel een sateetje met patat. Toch nog een beetje aziatisch. En laten we hopen dat Nederland de komende dagen, nu ik er ben, het beter doet dan de eerste week … we shall see
olympische groeten
Guido