Gelukkig nieuwjaar

Now Ruz Mubarak! Gelukkig nieuwjaar. Beetje vroeg zou je denken, maar het is hier in Afghanistan toch echt nieuwjaar. We schrijven nu het jaar 1393. Het is eigenlijk wel een mooi moment: veel meer dan bij ons is het nieuwjaar een nieuw begin, want het is het begin van de lente, of preciezer gezegd: de start van het Perzische zonnejaar. Het seizoen van nieuw leven is aangebroken, en hopelijk het begin van zonniger weer. Niet vreemd dus dat ons paasfeest ook vaak rond deze periode valt  (hoewel dit jaar wel erg laat).

Tradities zoals bij ons het oliebollen eten, of druiven in Zuid Europa, zijn er hier ook. Men maakt men hier dikwijls een gerecht van zeven vruchten, een brouwsel van bessen, moerbeien, en nog wat meer. Vuurwerk doet men echter hier niet, maar omdat velen hier een geweer in huis hebben wil men nog wel eens in de lucht schieten om middernacht (en bepaalde lieden richten hun vizier ook wel op iets anders helaas, zie verderop). Meende wat schoten te horen toen ik in bed lag maar gelukkig niet veel.

Verder zijn er in het hele land nogal wat (religieuze) oplopen, in parken en pleinen. Voor de meesten is het echter vooral een dag voor familie, en vooral is het de bedoeling dat men aardig is tegen elkaar. Ruzie op de eerste dag is namelijk een slecht voorteken voor de rest van het jaar.

Helaas houdt niet iedereen dat in ere. Gisteravond was er weer eens een Taliban aanslag en wel in het meest luxe hotel van de stad, het Serena hotel. Dat is nog eens ander vuurwerk dan bij ons. Serena, ik ben er zelf ook wel eens geweest. Mooie plek, waar je prima kunt eten. Hier vond je gisteravond dus families die een oudjaarsdiner hadden, en ook veel VN waarnemers voor de verkiezingen op 5 april. Vier jonge gasten slaagden erin het hotel binnen  te komen, terwijl ze pistolen hadden verborgen in hun schoenen, iets wat de detector niet merkte. Ze verborgen zich eerst een aantal uren op in het toilet, en toen ze eruit kwamen schoten ze later die avond 9 mensen dood, waaronder een complete familie met twee kinderen. Niet te vatten. In koelen bloede van dichtbij, daarvoor moet je als jongeman wel enorm zijn gehersenspoeld in de madrassa’s. Alle vier de aanvallers werden later zelf doodgeschoten door de politie.

Geen zorgen voor mij, wij zitten er ver vanaf en zijn geen doelwit. Maar ik zat ook in een (ander) restaurant toen het gebeurde, stel dat we die avond voor Serena hadden gekozen… en het drama doet wel wat met je. Omdat het Serena een van de meest beveiligde plekken was, is van nu af aan elk restaurant voor ons verboden terrein, want dan kan het overal gebeuren. Jammer, maar begrijpelijke maatregel. En overkomelijk daar we immers ook zelf kunnen koken.  Ik hoop echter wel dat ik ook nog naar de kerk mag morgen. Ja, ik heb er eentje gevonden hier, en wel in de italiaanse ambassade. Ach, voordat ze daar binnen zijn, ook hier is alles goed beveiligd. En zelfs zusters van Moeder Teresa in hun markante blauw witte habijt zijn er ook altijd. Ze zitten hier al twintig jaar in Kabul. Ze hebben het hier niet makkelijk, maar zelfs tijdens hun regime hebben Talibani hun nooit een haar durven krenken. Dappere dames.  Ik tel onderwijl af,  want rond 12 april vertrek ik hier en geef ik het stokje over aan mijn net gearriveerde collega die mij gaat opvolgen. Gelukkig gaat het hem goed tot nu toe. En omdat hij uit Indonsie komt, zijn we vol verwachting voor wat hij vanavond voor ons gaat koken…heel fijn, zulke nieuwe collega’s!