Moment supreme
Ni hao maar weer
Soms heb je wel eens dat je denkt: goh, wat een bijzondere avond. Dat gevoel had ik vanavond. Nu is het hele verblijf hier gedenkwaardig, maar deze avond had weer een hoogtepunt: letterlijk zeg maar. Ik zat in het olympisch stadion naar mooie atletiek te kijken, springt als klap op de vuurpijl mevrouw Isinbaeva uit Rusland even een wereldrecord polsstokhoogspringen. Over de 5 meter. En dat is hoog hoor zeker als je het zo voor je neus ziet gebeuren. Toen ik daarna het stadion uitliep en dat oogverblindend opgelichte olympisch park zag, was ik een tevreden man. De Chinezen waren weer massaal aanwezig, want als een ding duidelijk is, is het dat de sportwedstrijden echt een feestje zijn voor de mensen van hier. Ok, wel het wat welgesteldere deel, maar dat zijn er tegenwoordig heel wat. De vrees in onze media dat het vooral een feestje van de buitenlanders zou worden is niet waar geworden. Wel geldt dat bij sommige wedstrijden de tribunes maar halfvol zijn. Veel kaartjes worden toch weer via de zwarte markt aangeboden, en de politie lijkt dat oogluikend toe te staan howel het eigenlijk verboden is. Dit is kennelijk niet uit te bannen. Maar goed, op dit soort fouten na doen doen de Chinezen wel erg hun best om er iets van te maken. Niet alleen door de mooie accomodaties (afgelopen jaren is er voor meer dan 2 miljard us dollar in geinvesteerd, en zo’n 40 miljard us dollar in de totale infrastructuur!) maar vooral ook door de enorme aantallen vrijwilligers die je proberen te helpen. Niet te zuinig, elke stand staan wel 5 jonge mensen die altijd bereid zijn tot (goedbedoeld) advies. Maar het gaat veel verder. Er is weinig aan het toeval overgelaten. Zo zijn er schoolklassen aangewezen om per land tijdens de wedstrijden te juichen. Net zoiets als vroeger de bordjes ‘ nu klappen’ bij de wiekentkwis of zoiets (waarschijnlijk gaat het nog steeds zo bij ons op tv). Heel charmant, ook al juichen ze soms op het verkeerde moment 🙂 . Sportgek dus. Dat was vanmiddag trouwens niet nodig, toen ik getuige was van de basketbal match tussen China en Griekenland. Daar werd hartstochtelijk gejuichd voor hun held Yao Ming, de top basketballer die in de VS speelt (2,08 mtr lang!) Hij had ondanks het gejuich zijn dag niet en China verloor dan ook. Maar ze zijn toch door. Zo kunnen ze verder werken aan hun glorieuze totaal van gouden medailles, voor de eer van het moederland. 🙂 De regering zal zich hier in de handjes wrijven. Goede sportprestaties, veel bezoekers, goede organisatie op een aantal schoonheidsfouten na. Voor het oog van de wereld organiseren zij mooie Spelen. Hopelijk zijn ze na de Spelen ook bereid deze ‘ frisse wind’ door te zetten. Ook letterlijk, want met de smog is het nog niet helemaal klaar. De ene dag verschilt van de ander. gisteren was het echt erg, met nauwelijks uitzicht, en een olieachtige smaak in mijn mond aan het eind van de dag. Vandaag was er zowaar enige blauwe lucht, en was het aangenaam. Ze zullen straks toch weer het verkeer weer moeten vrijgeven. Nu mogen alleen de even of oneven nummerborden om de dag rijden. Laten we hopen dat het klimaat in alle opzichten blijvend verbetert hier. Nog wat feitjes:
– ik zag gisteren tijdens mijn bezoek aan de Tempel van de Hemel (een must voor iedere Pekingganger) de gouden medaillewinnaar van de 50 m vrije slag, uit Brazilie, die daar even op bezoek was. Heb zijn handtekening op mijn Braziliaanse t shirt… 🙂 die was ik nooit meer.
– Ook de hand geschud van de minister van Sport van Ivoorkust… die kwam ik tegen bij een van de katholieke kerken hier in Beijing…ja ja. Ik heb hem niet mijn icco kaartje gegeven, of hebben we daar wel projecten?
– Het eten is hier inderdaad fantastisch. Beter dan de afhaal bij ons :-). Een culinair walhalla. Ook met stokjes, tenminste als je wel weet wat je eet. Ik heb nog geen hond gegeten, weet ik zeker! En hoop dat ook niet te doen…
– vandaag is wielrenster Marianne Vos gehuldigd in het Holland Huis… we hebben onze derde gouden plak! Het wordt nog wel wat…
Tot zover Peking, terug naar Hilversum