Goodbye Kabul
Ha, jij hebt gestemd, zei ik tegen een collega pasgeleden. Hij had namelijk een blauwe wijsvinger, van de moeilijk uitwisbare inkt. "Maar ik hoop dat de Taliban het niet ziet, want dan hakken ze mijn vinger eraf" zei hij lachend. Inktzwarte humor hebben ze wel hier. De Afghaanse presidentsverkiezingen, want daar ging het over, speelden zich af voor onze neus op 5 april. De muren van onze compound scheidden ons van deze historische gebeurtenis. Vanwege de veiligheid mochten we twee dagen het terrein niet af en het kantoor was dicht. Voor sommigen een straf, voor mij te verdragen. We konden immers wat werken, internetten, samen eten, naar de gym en uiteraard kon ik de verkiezingen volgen op tv. Al Jazeera en BBC world toonden ons rijen voor de stemlokalen, Afghanen die trots hun stemkaart lieten zien en bekende beelden van lachende kandidaten die hun stem uitbrengen. Gezien de dreiging van aanslagen was er alles aan gedaan om de veiligheid te waarborgen. Maar liefst 400.000 veiligheidsagenten, leger en politie waren op de been om de mensen te beschermen. Met resultaat: er waren slechts rond de twintig doden door aanvallen op stembureaus en andere ongein. Verheugend was dat alles ook relatief soepel verliep, gegeven het slechte weer en moeilijk te overbruggen afstanden. Maar liefst 60% van de kiezers kwam opdagen, iets wat bij ons onder gelijke omstandigheden waarschijnlijk onder de 10% zou liggen. Hier wilden ze tenminste echt stemmen. Ook mooi was dat ongeveer een derde van de kiezers vrouw was. Wel gescheiden van de mannen en veelal in burka maar toch. En ja, natuurlijk wordt er gefraudeerd, duiken er extra stembiljetten op uit het niets, en worden sommige kiezers onder druk gezet. Maar het is niet warschijnlijk dat dat de uitslag significant zal beinvloeden. Momenteel gaat de strijd tussen Abdullah en Ghani, en zal er een tweede stemronde nodig zijn in juni. Weer dat hele circus dus… ja, democratie mag wat kosten maar het is het waard. En dan wacht wie het ook wordt een zware taak dit land weer hoop te geven… inshallah.
Maar dat maak ik niet meer mee… althans niet ter plekke. Ik ben namelijk sinds een paar weken terug in eigen land. Na een enerverende tijd ben ik blij dat ik weer mag fietsen, wandelen, autorijden, en vooral dat ik familie en vrienden kan begroeten. Vast onderdeel van de homecoming is allerlei praktische zaken weer regelen en opstarten. Zoals een parkeervergunning die verlopen blijkt, aanmaningen die me opwachten bij thuiskomst, een auto die niet start…(en nu dus in Amstelveen staat grrrr). Maar dat zijn peanuts problemen die ik graag erbij heb, in plaats van de problemen waar mijn Afghaanse vrienden mee kampen. Een gezonde zelfrelativering is mij na deze tijd niet vreemd. Waar wij orde problemen hebben met vuurwerk bij PEC – Ajax, of Koningsdag, is het toch wat andere koek als je moet vrezen voor Taliban aanslagen en zo meer. Maar gelukkig heeft Afghanistan me ook bekoord: de mensen, het eten, de bergen. En zal ik missen de glimlach van onze kokkin bij de lunch, de aardige Oxfam chauffeur, met wie ik schaakte, de verse naan broden (zie 'kleine pleziertjes' in mijn eerdere blog). En met mijn voeten rustend op een warm tapijtje hier in mijn kamer, zal ik dit land nooit meer vergeten. En zal ik ooit weer voet zetten in Kabul, zoveel is wel zeker…alleen voor wat minder lange tijd. We shall see. In ieder geval bezorgt het me nog de nodige portie werk op kantoor hier. Dus ik blijf verbonden met mijn vrienden. Tashakoor en Goda hafez…