Heroes
Het leuke van het WK is het panorama van emoties. Pijn: Spanje, de regerend wereldkampioen is uitgeschakeld in de eerste ronde van het WK. 2-0 verlies tegen Chili doet ze de das om. Het doet wel een beetje pijn, toch de ploeg die jaren het mooiste voetbal speelde. Onverzettelijkheid: Ik zag een uur daarvoor Nederland net winnen van de Soccoroos. Slecht voetbal maar wel drie punten. Maar wat een inzet van de Australiers. Heldendom: de keeper van Mexico houdt de ene na de andere onmogelijke bal tegen Brazilie. En ja, de kopduik van Van Persie zal de geschiedenisboeken ook halen. Een bijzonder WK, dat is het nu al. En wordt Nederland langzamerhand gek? De Roy Donders feestpakken, de Bavaria jurkjes, de corpsballen in feloranje kostuums. De grootste voetbal nitwits verenigen zich in hun vreugde met de doorgewinterde supporters. High five! Iedereen is opeens voetbalfan. We hebben weinig nodig om een feestje te vieren. De Jordaan was vandaag in ieder geval gezellig. Patatje oorlog met biertje. Bittergarnituurtje als hoofdgerecht… en als toetje de misschien wel beste appeltaart van de stad bij De Winkel in de Westerstraat. Met leuke mensen op het terras, onder een zacht briesje. Heerlijk avondje.
Marokko. Dat lijkt al zo lang terug. Terwijl nog geen maand geleden ik in Marrakech landde. Met twijfel of ik met mijn zere teen wel goed kon wandelen, maar ook vol verwachting over een naar verwachting prachtige week. Wel zo lekker na de inspannende tijd in Afghanistan. Zo vaak keek ik uit naar deze week. Een geweldige keus, al zeg ik het zelf. De georganiseerde chaos van Marrakech. De souks met heerlijke kruidengeur, kleuren van de toverlantaarns, hamerende ijzersmeden, en kleurende ververs. Ieder zijn eigen straatje, iedereen die hetzelfde verkoopt en je uitnodigt "alleen maar even te kijken", waarna het biedspel begint. Gelukkig is 4 dirham voor een jus d'orange op het Jamaa el Fna dan makkelijk, vooral om even uit te puffen. Helaas moet ik de ervaring van het eten op het plein missen. Maar tagines kon ik toch niet meer zien. Ja, ik heb ook ras-al-hanout gekocht op de kruidenmarkt in de Joodse wijk, maar helaas, die smaak van Marrakech krijg ik nog niet terug hier.
Dan maar de foto's, daar kan ik nog steeds bij wegdromen. De hoge Atlas met zijn rode rotsen, eeuwenoude verscholen dorpjes, vermolmde jenerverbesbomen, geurende fruitbloesem van abrikozen, perziken, kersen en walnotenbomen. En dan die terrassenbouw, omgeven door traditionele irrigatiekanalen. Deed me zo denken aan de Andes bijvoorbeeld. De mens leeft hier in harmonie met de natuur, die hem zoveel geeft, waarvan hij neemt. Wij zijn toeschouwers al lopend door dit palet van kleuren. Passanten. Wij gaan weer terug naar onze geregelde wereld en leven, met al de keuzes, prikkels en verlangens. Bij hen is de ordening en het ritme anders, veel meer bepaald door familie, traditie en vooral geloof, de islam. Het heeft iets puurs, wat ons doet relativeren en beseffen dat de lach en geluk in kleine dingen zit. Maar goed, hoe mooi ook, zij hebben ook hun zorgen en menigeen zou graag met onze welvaart ruilen. Het is en blijft een andere wereld. Wat ons verbindt en wat voor iedereen hetzelfde is, is de grote prestatie van de Jebl Toubkal. Iedereen, ook de locals, zijn blij als je zegt dat je naarboven bent geweest. Het is hun berg, en dwingt altijd bewondering af. Al snappen ze misschien niet wat wij hier onszelf aandoen, al lopend en pijn lijden. Voor ons plezier! Rare jongens die toeristen. Maar wel met euro's… dat helpt. De groep en de gidsen creeerden de spirit om de Toubkal te 'toppen'. Top… mijn facebook leverde weer de nodige likes op met de topfoto, letterlijk boven de wolken. Iedereen een held. Mijn teen herinnert het zich nog goed…
Van de volheid van de Atlas naar de leegte van de Anti-Atlas en de woestijn in de tweede week. Het ideale filmdecor. De ideale vakantie. Ik zal het niet vergeten. Bislama.