Kleurrijk

Als je bovenop het Jomo Kenyatta conference centre staat ligt Nairobi aan je voeten. Op deze wat bewolkte ochtend zie ik vanaf deze wolkenkrabber de hele stad om me heen, al ligt een flink deel verborgen tussen het vele sappige groen. Het schijnt dat je op een heldere ochtend Mount Kenya en zelfs de Kilimanjaro in Tanzania kunt zien. Dat is me niet gegund nu maar ik krijg een aardige indruk van de enorme omvang en het cosmopolitische karakter van deze miljoenenstad, de economische en culturele hub van Oost Afrika. De skyline is dan ook redelijk indrukwekkend maar jammer genoeg zijn het jaren zeventig beton en moderne glimmende hoogbouw die overheersen. Banken, hotels en fancy appartementsgebouwen verraden de economische groei van de laatste decennia. Daartussen zie je soms wat klassieke gebouwen, zoals het gerechtsgebouw en het stadhuis. Er doorheen lopen brede verkeerswegen, slagaders van de stad die constant verstopt zijn. "Waiting in the jam seems a natural state of being for most of us" zegt een lokale zakenman in de krant. 

Nee, mooi is de stad niet te noemen. Je komt hier eerder vanwege de enorme culturele rijkdom. Moslims, christenen, joden, alles heeft hier zijn plekje kris kras door elkaar. Ethiopiers hebben er talloze restaurants, Indiërs hun winkels, gesluierde vrouwen lopen naast kek geklede jongens en meisjes, en tijdens de wk wedstrijden juichen de vele expats en toeristen samen met de goedlachse Kenianen. Deze zondagmiddag zit ik onder het genot van een lokaal gebrouwen Tusker pils op het terras van het nationaal museum. Dan zie ik een man met een oranje shirt binnenkomen. Ik complimenteer hem ermee en hij lacht me breed toe, omhelst me nog net niet. Ik moet gelijk kennismaken met zijn moeder, zus en kleine nichtje. Ik hoop dat we kampioen worden, zeg ik. Hopen? We worden wereldkampioen! verzekert hij me. Vooral het 'we' vind ik vertederend. 

Met opgewekt gemoed vertek ik. In de taxi naar mijn appartement gaat het echter over ernstiger zaken. Er hangt onrust in het land, nu de regering, die vooral bestaat uit mensen van de Kikuyu en Kalenjin stam, andere bevolkingsgroepen zou buitensluiten. En er zijn nogal wat stammen hier, zo'n veertig in totaal. 7 juli aanstaande is er een grote demonstratie georganiseerd vanuit de oppositie. Als dat maar goed gaat. De chauffeur is van de Luo stam. Hij vertelt dat de meesten in vrede willen leven met elkaar, ja er zijn zelfs steeds vaker gemengde huwelijken. Het zijn die vermaledijde politici de verschillen opkloppen voor eigengewin. Tja, dat hoor je vaker maar ik geloof hem direct. De vreselijke rassenrellen na de verkiezingen van 2007/2008 die meer dan 1100 doden opleverden en 350.000 daklozen, liggen nog vers in het geheugen. Sindsdien heerst er een fragiel evenwicht. 
Had Kenia maar een aardig voetbalelftal waarvoor ze hier konden juichen. Dat verbroedert tenminste weer een beetje. Al is het maar tijdelijk.