Time to say goodbye
En toen ging de wekker. Met de tonen van Coldplay op mijn mobieltje, kwam ik weer terug uit dromenland, terug in mijn hotelkamer in Shanghai. Buiten raasde het verkeer als altijd. De zon scheen al ferm. Niet zoals gisteren, toen ik werd gewekt door een zwaar onweer met luide donderslagen. Jammer, want gisteren was juist mijn enige volle dag in deze miljoenenstad met meer inwoners dan heel Nederland bij elkaar :-(. Regen en mist ontnamen mij het uitzicht op de ontzagwekkende wolkenkrabbers die hier in snel tempo worden neergezet. Laatst nog eentje van over de 400 meter, die ik ook uit mijn hotelkamer kan zien. Deze waren gisteren dus in mist gehuld, als waren het alpenreuzen. De boottocht by night liet ik daarom ook maar schieten. Maar wel zeker is dat deze stad nooit slaapt en dat alles hier nog een tandje sneller verandert dan in Beijing. Als je op de Bund, de bekende boulevard aan de Hangpu rivier loopt, of volgens de reisgids, flaneert (ik weet niet wat het verschil is maar goed), dan zie je de verschillende gezichten: de Bund zelf met een rij klassieke gebouwen uit begin vorige eeuw, neergezet door de handelshuizen en banken. Shanghai was in die tijd een belangrijke handelsstad waar de Engelsen Amerikanen en Japanners enorm veel geld verdienden. Aan de overkant zie je het hypermoderne zakencentrum van nu , Pudong district. De ambities zijn enorm, want in 2010 is hier de Wereldtentoonstelling. Ik zou zeggen: ga erheen, alleen al om deze stad in ontwikkeling te zien. Toch zie je ook nog wel oude gedeeltes, zoals Old Town. De oude wijken zijn ook hier steeds vaker slachtoffer van de sloophamer. “Ga er nu heen, volgend jaar is de helft al weer verdwenen”, zo zei iemand mij. In deze wijken zie je nog markten waar levende vis wordt verkocht en kikkertjes in een netje per vijf gaan. Waar in kleine restaurantjes de chinezen van hun soep slurpen. Daar vlakbij begint weer de drukte van het toerisme, zoals het Yuyuan winkelcentrum. Het nabijgelegen park uit de Ming dynastie tijd geeft enige rust, die je nodig hebt als je net bent geweest in het bijgelegen winkelcentrum vol met souvenirs, dumplingrestaurants, en nepmerkartikelen.
Er zijn grote verschillen met Beijing, dat ik als stad mooier en meer harmonisch vindt. Waar traditie toch meer aanwezig is. Verder valt op hoeveel bedelaars en gelukszoekers hier in Shanghai op straat wandelen of slapen. China is toch nog wel een ontwikkelingsland, ook hier.
Het leren kennen van Shanghai was de kers op de taart. Een grote slagroomtaart, want deze reis was om in te lijsten zo bijzonder. Het schoot vanochtend dan ook al snel door mijn hoofd: dit was het dan… zo direct stap ik op het vliegtuig naar Nederland (via Frankfurt dat wel) en dan begint het gewone leven weer. Snik. Ik zit nog wel even in de post olympische roes, en dat is even wennen. Onwillekeurig ga ik op dit moment al wel terugkijken. Het lijkt al zo lang geleden dat ik uit Moskou vertrok voor de reis van 7000 km en vijf tijdzones. Een olympische prestatie op zich 🙂 Er is sindsdien veel gebeurd. Met vooral hoogtepunten, zo heeft iedereen in mijn vorige blogs kunnen lezen. Is het mijn duik in het ijskoude Baikalmeer (waardoor ik naar men zegt, 25 jaar langer zal leven)? Of misschien wel mijn eenzame fietstocht over een onverharde bergpas in Mongolie. Het leven aan boord van de trein was een toffe ervaring op zich. Maar het werkelijke hoogtepunt was natuurlijk de hele laatste week in Beijing. De wereldrecords die ik mocht meemaken in het atletiekstadion. Het hele stadion dat happy birthday zingt voor 200 meter winnaar Usain Bolt uit Jamaica, die die dag jarig was. De hockeydames die ik goud zag winnen. Kippenvelmomenten. Maar ook die enorme sfeer in de stadions, van de chinezen die hun tafeltennissers hartstochtelijk Ya yo!! (hup, vooruit zeg maar) scanderen. Of het vogelnest met 80.000 man dat uitzinnig juicht bij weer een mooie prestatie. De wave bij Brazilie -Argentinie. Het gevoel simpelweg ‘ erbij’ te zijn, deel van dat circus uit te maken, ook al ben je ‘ maar ‘ toeschouwer. Het was een droom dat eens te mogen meemaken, en die is uitgekomen. Daarvoor ben ik dankbaar. Kun je voorstellen wat het is als sporter of trainer.
In de trein naar Shanghai, mijn laatste etappe over de rails, zat ik naast een coupe met de ouders van Danielle de Bruijn. De topscoorster van de gouden Waterpolo ploeg. Als je dan hoort wat die dochter heeft moeten doorstaan om dit te bereiken. Zware blessures, bijna gestopt, constant moeten spelen met injecties. Gezond? Nee. Maar wel vol passie. Iemand die ook een droom najaagt en niet opgeeft. Zo heeft elke medaille (of gemiste medaille) zijn eigen verhaal. De moeder van de waterpolo speelster vond het trouwens jammer dat er vóór deze medailles zo weinig aandacht was voor waterpolo. En hoe weinig spelers ook eraan overhouden. Terwijl ze waarschijnlijk harder werken dan de duurbetaalde voetballers. Tsja, ze weet waarom: wij toeschouwers zien in het bad alleen een vaag gezicht, nauwelijks herkenbaar, en bedekt door een kapje waar bovendien nauwelijks reclame op kan. Niet interessant voor sponsoren. Zo werkt het helaas. Maar juist dit soort sporters zijn goud waard. Letterlijk zo is gebleken.
Nederland heeft het uiteindelijk niet zo slecht gedaan met de medailles. Geen top 10 plaats maar toch, relatief gezien gemeten aan aantal inwoners per land, zijn wij zeker in de top tien beland. Australie en Jamaica zijn daarin nog beter maar toch. China had gemeten naar zijn bevolkingsomvang zelfs nog meer medailles moeten halen! Maar ook dat blijft sowieso een enorm succes. Dus we kunnen met opgheven hoofd uit Beijing vertrekken. Is al gebeurd trouwens,want ze zijn al aangekomen op Schiphol. Overal tours door de straten komende week. En naar de Koningin. Zo hoort dat.
Ik ga vooral met een tevreden gevoel huiswaarts. Amsterdam, here we come.
Dit is mijn laatste blog van overzee. Maar niet mijn laatste blog over China of deze reis… of iets anders. Blijf het maar volgen.
In ieder geval al wel veel dank voor jullie aandacht en leuke reacties! 🙂
zaijian, tot ziens
Guido Hulshoff