Uitdagingen

Wat zijn het toch een kanjers, onze mindervalide sporters, of zoals de amerikanen zeggen, onze mentally/visually/physically/emotionally challenged athleten, die momenteel in Beijing hun olympische droom proberen waar te maken. vrije slag, zitvolleybal, wheelen, voetbal voor mensen met hersenbeschadiging (is daar een kort woord voor?): we spreken een woordje mee. Het is nog niet zo lang geleden dat zelfs een hardloper met geamputeerd (kunst)been bij de niet zo challenged collega’s mee wou doen, dat is pas emancipatie. Je zou zeggen, wat een opoffering, want de hordes die zij hebben moeten nemen, petje af. Natuurlijk wel een luxe, ik denk niet dat afrikaanse landen bijvoorbeeld nu weer zoveel medailles halen. Want in veel arme landen tellen mindervaliden al helemaal niet mee, laat staan in de sport. Maar ik hoop dat ik het mis heb. In ieder geval hoor je wel weer de verhalen over China, waar gehandicapten in het verdomhoekje zitten. Of zouden zitten, want ik weet dat China er bij ons nooit goed vanaf komt. Maar ja, het zal ze worst wezen wat wij over hen zeggen. Ik hoop dat ook nu het china weer een beetje goed zal doen, deze Paralympics. Hier krijgt het gelukkig op tv wel wat aandacht, terecht.
Het lijkt voor mij al weer lang geleden dat ik daar rondliep. Het werk slokte me afgelopen week weer aardig op. Alsof ik niet weg ben geweest. Vandaag financiele cursus gegeven, terwijl rapportages binnen blijven stromen waar ik naar moet kijken, en dan morgen bijna hele dag Haiti overleg. Interessant, maar tijdrovend.
Tsja da’s ook wat he. Haiti. De orkanen Gustav, Hanna, Ike en noem maar op (wie verzint die namen?) teisteren de carribean, en dan niet in het minst Haiti. Dit arme, en ietwat kansloze eiland kon dat wel gebruiken, maar niet heus. Hoe veel erger kan het worden? Er is dan wel wat hulp op gang, maar de meesten zijn aan de goede wil van kerken, ngo’s, en nog wat VN soldaten overgeleverd. Een aantal partners van icco is gelijk aan de gang met noodhulp. Maar het is de bekende druppel. Men is kansloos tegen zoveel natuurgeweld. Natuurlijk kijken we met argusogen naar Amerika, dat nog meer aandacht krijgt, maar in deze arme gebieden is de impact toch wel iets erger. Cuba heeft het dan nog net wat beter voor elkaar… zo gek nog niet een centraal geleide staat die met ijzerren hand regeert… dan gaat zo een massale evacuatie (bijna een miljoen mensen) toch wel wat gesmeerder. “Je huis uit, of moeten we je slepen”. O ironie. Maar ook daar doden en gewonden.
Zou het echt toenemen, het aantal orkanen? Door de opwarming van aarde en oceanen. men zegt van wel, in ieder geval worden ze zwaarder en heftiger. Dat belooft wat. En dan te bedenken dat wij nu alleen maar het rampgebied zien, maar dat 1000’en kilometers verder ook zware regens bijvoorbeeld midden amerika teisteren, weliswaar geen doden maar wel ontzettend veel last voor de ook niet al te florissante bevolking. Dat zijn drama’s op zich. Dat wij hier vorige week met veel tamtam een deltaplan presenteren vanwege de stijgende zeespiegel, met een outlook naar 2100… dat is pas een luxe. Die men zich daar niet eens kan voorstellen. Jammer, want met wat meer vooruitzien kan men daar veel rampen voorkomen. Daarom denk ik dat het tijd wordt dat onze knappe ingenieurs ook eens naar Haiti gaan. Daar kunnen ze nog wel wat hulp gebruiken.