Kras en kranig

Voordat we bij de luchthaven van Bujumbura aankomen, ondergaan we eerst nog een flinke controle. De soldaten zwaaien de metaaldetectoren onder onze auto en we moeten uitstappen voor een fouilleerbeurt. Niks aan de hand, maar het is vanwege Al Shabaab, de terroristische organisatie die pasgeleden in Nairobi nog heeft huisgehouden met zeventig doden als gevolg. Ook Burundi is sindsdien nog meer op haar hoede. Prima, alles voor onze veiligheid. Na een hartelijk afscheid van Simon, de chauffeur van Oxfam, stap ik de vertrekhal binnen.

Ik denk terug aan de voorbije weken. Het ritme van (hard) werken, eten, hotelkamer, slapen… maar vooral ook de vriendschappen die ik heb opgedaan. Met de nieuwe collega die ik moest inwerken, en zijn vrouw, die me de laatste zondag meenamen naar de oevers van het blauwe Tanganyika meer. Met chauffeur Simon, die altijd voor me klaarstond.

Maar het waren vooral aan de vrienden van Sant'Egidio, die me meenamen naar hun sociale projecten in de buurt. Hoe ontroerend en ook wel een beetje schrijnend was het om het enige bejaardenhuis in bijna heel Burundi te zien, waar 50 oudjes hun laatste dagen slijten, in waardigheid. Met liefde verzorgd door drie hardwerkende nonnen, en elke zaterdag bezocht door Sant'Egidio. Net als ik doe voor de Amsterdamse afdeling van deze wereldwijde gemeenschap. Alleen hebben de bejaarden het in Bujumbura iets minder.

Eenvoudige slaapzalen door het gebrek aan ruimte. Vier gammele rolstoelen en nauwelijks meer looprekjes. Niks te doen de hele dag. Maar wat klaren hun gezichten op als de jongeren van Sant'Egidio binnenkomen, met hen lachen en praten. En dan helemaal nu, met een blanke man als ik.  'Amahola' moet ik zeggen als ik hen begroet. Sjalom, zeg maar. En dat doet het goed. De meesten spreken immers belabberd Frans. Ik leer zo mijn eerste woordjes Kirundi, de lokale taal, en er ontstaan zowaar wat 'gesprekjes' met de dames. Ja, de heren zijn in de minderheid.

Carolina, een frêle vrouwtje gaat spontaan met me dansen. Een ander laat mijn hand bijna niet meer los. Een heer laat me zijn prachtige tekeningen zien. Matthias, een jolige tachtiger helpen we zijn veel te grote colbert aan te trekken. Hij heeft dolle pret.                                                                                                                                                                                                                     De zusters van Saint Elisabeth vertellen me dat er tekort is aan alles. Het stemt me treurig dat de meesten nauwelijks hun kinderen nog zien. Veelal zijn die al overleden of hebben ze het te druk voor hun ouders. In ieder geval is het hier beter dan voor de meeste ouderen die thuis wonen maar met steeds minder respect worden behandeld door hun kinderen  of zelfs op straat worden gezet en moeten rondzwerven. De tijd dat de  ouderen vanzelfsprekend met eerbied werden behandeld, is voorbij, ook in Afrika. Geen wonder dat er een wachtlijst is voor dit kleine verzorgingshuis. Vriendschap sluit je hier makkelijk, zo blijkt maar weer. Zelfs met honderdjarigen.
Terug in Nederland schokkend nieuws: Zwarte Piet mag niet meer. Ach, als in Nederland dat het belangrijkste is, besef ik weer hoe probleemloos wij hier door het leven gaan…