Ruig

Als ik wakker word, zie ik besneeuwde bergen vanuit het vliegtuigraam. Afghanistan is een ruig land. Waar de stamverbanden belangrijker zijn dan de natie. Waar mensen gehard zijn door de natuur maar vooral door conflict en oorlog. Maar waar een eeuwenoude en rijke cultuur nog steeds zichtbaar is. Er is hier zoveel meer dan de Taliban, papaver en oorlog, waarmee de meesten Afghanistan helaas associeren. Ik zal er alleen weinig van zien vrees ik.

Ik mag voor mijn werkgever even in dit fascinerende land vertoeven voor een financiele adviesopdracht. Geen gemakkelijke post, maar wel iets wat me zal bijblijven, meer dan ooit. Benieuwd hoe spannend het wordt. Hoewel, als ik opgehaald wordt van het vliegveld en naar mijn kamer in het guesthouse wordt geleid, merk ik dat er niet veel aan het toeval wordt overgelaten.

Vanwege de veiligheid gaan alle verplaatsingen met de auto, dus ook elke keer naar kantoor. We mogen niet zelfstandig de straat op en als je naar een restaurant wilt krijg je een escorte. Er zijn uberhaupt maar een beperkt aantal plekken waar je heen mag. Niet dat wij als ontwikkelingsorganisatie nu prime target zijn, en we moeten het ook niet overdrijven. Het is in de stad geen oorlog, er gaan dagen voorbij zonder dat er veel gebeurt. Maar onder het motto voorkomen is beter dan genezen (…of erger) wordt er geen risico genomen. De ‘insurgents’, de opstandelingen zoals de ons welbekende Taliban, zijn immers actief in dit land. Ontvoeringen zijn niet denkbeeldig. Om van ordinaire criminaliteit niet te spreken. Toch voel ik me juist door deze maatregelen niet onveilig. Vreemd genoeg went het snel en zo zit ik vanaf dag één al midden in het werk, mede geholpen door de vele aardige lokale collega's.

Door deze beperkingen zie ik echter niet veel van de stad noch het dagelijks leven op straat. De sfeer opsnuiven beperkt zich derhalve tot nu toe vooral tot de geur van de vele houtkachels die hier worden gestookt als de winter nadert. In de lucht vormt zich dan telkens een soort smog. Tekenend voor deze miljoenenstad. Net als de broodverkopers op straat, de majestueuze bergen in de verte (Kabul ligt op 1700m hoogte) en dagelijkse moskeegebeden, beginnend om 5 uur ‘s ochtends. Al is de moderniteit niet ver weg. “Kabul Karaoke” zit tegenover ons kantoor, er zijn aardige restaurants, en op weg naar het guesthouse komen we langs een wanstaltige Las Vegas achtige wedding hall (een soort feestzaal). Maar als ik hoor dat sommige mensen binnen de regering steniging weer willen invoeren als officiele wetgeving en er pasgeleden kratjes bier op straat in brand zijn gestoken (door een aantal fanatieke moslims) dan denk ik dat het hier niet zo een vaart zal lopen met echte veranderingen.

De lieve ezel, die in mijn straatje verblijft en ik als ik wakker word gadesla vanuit mijn kamer, zal het een zorg zijn. Zo begint mijn dag toch altijd met een glimlach.