Breekvast

“Welkom in Niger… Het is rustig weer, buiten is het 31 graden, met zachte bries…”, riep de purser om. Ik moest spontaan lachen. Het was immers half drie ‘s nachts. 31 graden, bonjour zeg! Ach, wat zou het. Ik had de zondag voor me om eraan te wennen, en zag me al in korte broek buiten op het hotelterras zitten. In de schaduw welteverstaan. 
Maar nu eerst even de ebolacheck en douane door, koffer pakken en op weg naar mijn hotelbedje. Maar bij de bagageband werd mijn bange voorgevoel bewaarheid. Geen koffer. Geen korte broek of sandalen dus, maar alleen mijn huidige kloffie. Pfff. Daar wordt je wel moe van, zo midden in de nacht. Maar ondanks deze wanprestatie maakte Air Maroc het tochredelijk snel weer goed. De volgende vlucht bracht mijn garderobe weer binnen handbereik. Dat valt alweer mee.

Al zal ik niet snel in korte broek rondlopen komende twee weken. Niet alleen omdat ik hier moet buffelen op kantoor, het is tenslotte werk… Ook omdat in Niamey, de hoofdstad, het niet zo passend is als bij ons. Al zullen shorts van een man makkelijker worden gepruimd dan als een vrouw ze draagt, uiteraard (we zijn immers in moslimland). Maar nu is de tolerantie nog wat lager, want de Ramadan is net begonnen. Le carême zoals de moslims hier zeggen, tijd van vasten, terughoudendheid, boetedoening. Ik wist dat natuurlijk voordat ik op reis ging. Maar het viel onderweg ook wel erg op. In luchthaven van Casablanca zag ik opvallend veel mensen in traditionele moslimkledij zitten wachten, waarvan diversen van hen ijverig naar de ondergaande zon keken en niet alleen maar omdat-ie mooi is. En ja hoor, precies rond kwart voor negen toen de schemering inviel, kwamen de flesjes water, lunchboxen met weet ik niet wat allemaal erin en kartonnetjes yoghurt tevoorschijn. Eten en drinken maar, allen tegelijk!

Het ging er nog beschaafd aan toe, zeker geen ongegeneerde schranspartij. "We hebben tijdtabellen per land", zegt een man tegen me, "zodat we precies weten wanneer we mogen beginnen". La rupture heet dat, de breuk zeg maar, ofwel “breakfast”. Meestal is dat een beetje zoete thee, met dadels of zo, gevolgd door gebed en dan de echte maaltijd, de iftar. Na wat nachtrust staat rond vier uur de laatste opkikker gepland, alvorens weer te gaan bidden tot zonsopgang. En dan begint de vastendag weer. Ik  ben echt niet zo een fan van wat sommige moslims aan gewoontes hebben maar ik moet zeggen: met veertig plus graden hier overdag niet eten is tot daaraan toe, maar zonder water… petje af, respect, sjappoo. En dan toch doorwerken en scherp blijven, al is dat niet altijd makkelijk. Je merkt het aan onze chauffeur die wat slaperig overkomt. Je merkt het op straat. Het tempo ligt in Niamey beduidend lager, en het was al niet zo hoog. Veel slapende mannen buiten op bankjes  en ‘s avonds is het nog saaier en stiller dan het al was.

Dat kan ook anders. Zo schijnt het in Algerije juist een betrekkelijke levendige tijd te zijn met allerlei culturele manifestaties. En in Mekka komen ook wat meer mensen… het gezelschap in Casablanca ging daar ook heen, vandaar hun witte djellabas. Goede business, die pelgrimages, me dunkt. White sensation maar dan anders. Niets voor mij, zoveel mensen op een kluitje. Ik hou op een verder rustige zondag bij een wandelingetje in de buurt en een kopje kenmerkende Azawad thee, geserveerd door de guard van het hotel voordat ik naar binnen ga. Mierzoet maar erg lekker en een perfecte "rupture". Daar knapt een mens van op. Wat prettig opvalt is hoe ontspannen de mensen en vooral mijn collega's ermee omgaan. Vandaag was ik aan het werk bij een partnerorganisatie. Waar zij vastten, zetten zij voor mij van alles op tafel zodat ik voldoende binnenkreeg. Met andere woorden: eet lekker, wij doen het lekker niet. Zo gaat dat hier, al is dat misschien niet maatgevend. Grappend zei ik dat ik uit solidariteit ook dan wat minder eet… moet het ook maar eens proberen dacht ik, ramadan. Doe eens gek. Ok, een mini Ramadan dan. Het is tenslotte wel erg heet voor een noorderling. Dat wil Allah me toch niet aandoen. Of wel soms.