Goed nieuws
Obama herkozen! Geweldig nieuws, ook hier is er veel aandacht voor. Van het weekend was er lokaal ook goed nieuws: de gijzelaars die drie weken geleden hebben vastgezeten in de woestijn van Niger zijn vrij. Iets waar in westerse media weinig aandacht voor was, want het waren hulpverleners uit Niger zelf. Toch een bijzondere gebeurtenis. Het blijkt na deze kidnapping dat zelfs locals niet veilig zijn: als het (af en toe) gebeurd zijn het overwegend westerlingen, zoals momenteel in Mali. Reden voor deze ontvoering in Niger was waarschijnlijk dat de regering hier zich recent uitsprak voor militair ingrijpen in Noord-Mali, waar islamitische extremisten het nu voor het zeggen hebben. Ofwel, het strenge veiligheidsregime hier bij Oxfam blijft intact. Geen risico’s nemen, en terecht.
Gelukkig kon ik dit weekend wel hoofdstad Niamey wat beter leren kennen, op straat mag ik hier in de buurt wel vrij rondlopen. Op de markt bijvoorbeeld. Altijd leuk. Helaas is de Petite Marche, de traditionele markt, enige maanden geleden verwoest door een brand. Een kleine ramp. Het heeft tot gevolg gehad dat er in de toch al volle straten rond het plein allerlei geimproviseerde kraampjes zijn bijgebouwd. Of je ziet vrouwen uit de regio hun kruiden, groenten en fruit uitstallen op een simpel kleedje. Chaotisch, erg kleinschalig vaak, maar bijzonder kleurrijk. Ik vraag af en toe aan een dame wat ze verkoopt. Het valt me op hoe lastig hun Frans te verstaan is, als ze het al beheersen. De meesten spreken van huis uit Zerma of Hausa, lokale talen. “Nu je wat gevraagd hebt, moet je het ook kopen”, dat versta ik nog wel. Heel slim… Goed, ik koop wat gedroogde groenten, geen idée wat het is maar ik ben wel in voor wat nieuws. Verder koop ik nog papaya’s, grapefruits en bananen. Ook een stuk cane de sucre, suikerriet : heerlijk en voedzaam. Ik koop meer dan ik nodig heb, zodat ik ook wat weg kan geven aan de jochies die al snel naast me komen staan. Zo eindig ik met de helft, die ik vervolgens goed kan bewaren in mijn koelkastje in de hotelkamer (wat zou ik zonder moeten).
Fruit koop ik dus zoveel mogelijk bij de kleine verkopers. Voor geimporteerde waar stap ik de airconditioned supermarkt in. Met europese prijzen. Het is een enorm contrast: Middenklasse, koelte en orde binnen, sappelende verkopers, hitte en drukte buiten. Die het zich kunnen veroorloven gaan ook naar het tegenover gelegen L’Amandine, een soort franse patisserie annex lunchroom, voor een koffie, drankje of lunch. Heerlijke koekjes en gebakjes… en met een groot scherm waar voetbal op is. Je kijkt naar buiten en ziet die andere wereld. Het blijft een erg dubbel gevoel, waar je op dat moment even niks mee kunt. Ik laat de koekjes toch maar voor wat ze zijn en ga weer terug die andere wereld in. Want er is ook zoveel moois daar.
Bijvoorbeeld de rivier de Niger, die ik vanaf de brug in de volle zon zie glinsteren. Aan de overkant in de verte begroeide heuvels en wat huizen. Een prachtig, puur gezicht. De Niger is een aardige stroom na de regens van augustus en september. Kinderen spelen in het water vanaf het eilandje in het midden. Ik ben jaloers… Een met planten volgeladen kameel met zijn eigenaar komt voorbij, gevolgd door een file autos die popelt om er langs te gaan (zie onder wat geleende foto’s). Het tekent deze stad. Traditie en moderniteit, schrijnende armoede en de (veel kleinere) groep die hier goed kan leven. Ik hoor natuurlijk bij die laatste groep, maar troost me met de gedachte dat ik in ieder geval mijn francs hier achterlaat bij bananenverkopers en andere lokale middenstand.