Oranje

Vanuit de trein zag ik eindelijk de bollenvelden rood, violet, blauw en geel kleuren. Eindelijk, want de natuur is laat dit jaar. Bomen zijn nog aardig kaal, de Rode Kruis bloesemtocht deed het zonder veel bloesem en vogelnestjes vallen uit bomen bij gebrek aan stevige takjes en knoppen. Daarentegen kleurden de straten wel oranje dinsdag, de laatste Koninginnedag. Snik. We zullen haar missen, Bea. Die tot het laatst toe zich liet gelden met haar `misschien nu even wuiven` in de openstaande microfoon. Ja, dan ben je trots als Nederlander he… blij dat ik hier was bij deze mooie dag van abdicatie (mooi woord toch voor ontslag nemen) en niet in Congo, Niger of welk ander land dan ook. Daar zou ik de sfeer, het gevoel (want daar draait het koningshuis toch om) missen. Bea bedankt op de Dam, oranjebittertje uitdelen aan mensen om ons heen, een groepje dat ‘Nijntje plat’ over ons veel te grote Nijntje (met kroon) spandoek schreeuwt, liedjes als ‘ze tekent bijna, ze tekent bijna, maar nog niet helemaal’. Humor toch. Daarna de balkonscene, veel zwaaien en foto’s nemen. Toen zat het eerste deel erop, maar wij hadden het wel gezien. Daarna maar beter lekker loungen in de Jordaan, Chinees halen in de Anjeliersdwarsstraat, met als afsluiting de boottocht. vanaf de kant dan. Weer zwaaien, pardon wuiven. En terug naar huis Andre Rieu missen op het Museumplein. Wat een geluk. Nee, het was een mooie dag. Ja, natuurlijk hoor ik de zure gezichten zeggen, zo kan ik het ook, als de staat mijn feestje betaalt, a 17 miljoen. Ja, dat is veel geld voor folklore. Maar dan zeggen we toch als optimisten dat deze kosten snel worden terugverdiend met handelsmissies. Zo neemt WA de critici de wind uit de zeilen, want zeg nu zelf: een paar miljard extra aan contracten is het toch helemaal waard, dit feestje. En nu over tot de orde van de dag. Er moet gewerkt worden. OK na de herdenkingen enzo. Zijn eerste koningsoptreden. Spannend!